Контекстная справка

Nośność pozioma fundamentu

Nośność pozioma fundamentu sprawdzana jest zgodnie z teorią stanów granicznych za pomocą następującej nierówności:

lub na podstawie współczynnika bezpieczeństwa jako:

gdzie:

Przyjmując metodologię analizy zgodnie z normą EN 1997, dla warunków bez odpływu wyklucza się wyrażenie z tarciem między fundamentem a gruntem (Q_*tanψ_d).

W przypadku wyznaczania nośności według CSN 73 1004 oraz EN1997 - DA1, nośność pozioma jest automatycznie redukowana przez 1,5.

W przypadku wyboru metodologii obliczeń według EN 1997, przy zastosowaniu warunków z odpływem człon powyższego wyrażenia zawierający spójność (a_d * A_ef) jest pomijany w obliczeniach, natomiast w warunkach bez odpływu pomijany jest człon wyrażenia zawierający kąt tarcia pomiędzy fundamentem i gruntem (Q _* tanψ_d).

Analiza zależy od obliczeniowego kąta tarcia wewnętrznego pod podstawą fundamentu φ_d, wartości obliczeniowej spójności pod podstawą fundamentu c_d oraz wartości obliczeniowej oporu gruntu S_pd. Jeżeli kąt tarcia grunt - fundament oraz spójność grunt - fundament są mniejsze niż wartości parametrów gruntu pod podstawą fundamentu, istnieje wówczas konieczność zastosowania tych wartości.

Opór gruntu zakłada się według następującego rysunku:

Opór gruntu

Opór gruntu S_pd wyznacza się za pomocą redukcji biernego parcia gruntu lub parcia spoczynkowego, stosując współczynniki wpływu:

Współczynniki parcia gruntu wyznacza się z następujących wzorów:

dla parcia biernego:

dla parcia spoczynkowego w gruntach z odpływem:

dla parcia spoczynkowego w pozostałych gruntach:

Podczas wyznaczania zredukowanego parcia biernego, siła wypadkowa zawiera udział na skutek parcia biernego lub parcia spoczynkowego. Istnieje możliwość rozważenia parcia biernego, jeżeli deformacja niezbędna do jego aktywacji nie powoduje niedopuszczalnych naprężeń lub deformacji w górnej konstrukcji.