Контекстная справка

Wytrzymałość na ścinanie

Wytrzymałość pala na ścinanie jest reprezentowana w analizie sztywnością sprężyn podpierających poszczególne belki pala. Sztywność powiązana jest parametrami materiału C₁ i C₂ modelu Winkler’a-Pasternak’a. Wartości C₁ i C₂ wyznaczane są z parametru E_def i zależne są od głębokości aktywnej, która zmienia się wraz z deformacją pala (osiadanie). Zmienność głębokości aktywnej w analizie jest wyznaczana, tak że dla deformacji zerowej osiąga wartość 1x średnica pala, a dla deformacji przy uszkodzeniu powierzchniowym równa się 2,5x średnica pala.

Decydującym parametrem do wyznaczenia wielkości C₁ i C₂ jest moduł odkształcenia. Należy zachować ostrożność przy ocenie wartości E_def  na podstawie norm. W szczególności w przypadku długich pali mamy w zasadzie do czynienia z głęboko osadzonymi fundamentami, a grunt pod palem cechował się będzie wyższą sztywnością, niż te zaproponowane przez normy dla fundamentów bezpośrednich. Ma to szczególnie zastosowanie dla gruntów spoistych. Najbardziej wiarygodne szacunki są oczywiście te, uzyskane bezpośrednio z pomiarów in-situ.

Wzory podane poniżej służą do wyznaczenia sztywności sprężyn reprezentujących wytrzymałość pala na ścinanie jako funkcję obliczonych parametrów podłoża sprężystego. Są one zależne od przekroju poprzecznego, a dla zdefiniowanych przekrojów poprzecznych przyjmują postać:

Koło:

Parametr α  osiąga wartość:

Prostokąt:

gdzie a,b są długościami boków prostokąta, a C₁, C₂ są parametrami podłoża i k_red jest współczynnikiem redukcji, który redukuje sztywność w odniesieniu do smukłości prostokąta.

Osiąga następujące wartości:

gdzie a jest długością krótszego boku prostokąta, a H jest głębokością aktywną. 

Przekrój poprzeczny "I":

Dla tych przekrojów poprzecznych, sztywność wyprowadzana jest ze sztywności prostokątnego przekroju poprzecznego zredukowanej przez odjęcie sztywności odpowiadającej czterem usuniętym częściom tego przekroju.